Complete gids voor Von Willebrand-ziekte type II testen bij honden

Von Willebrand-ziekte (vWD) is een erfelijke aandoening die de bloedstolling bij honden beïnvloedt door een tekort aan het stollingseiwit von Willebrand Factor. Deze gids richt zich op de meer ernstige Type II vorm, met uitleg over welke honden risico lopen, hoe de aandoening wordt overgeërfd en hoe eigenaren en fokkers verantwoord hun honden kunnen testen op vWD Type II.

Wat is Von Willebrand-ziekte Type II?

Von Willebrand-ziekte beïnvloedt het vermogen van het bloed om correct te stollen, wat kan leiden tot overmatig bloeden bij kleine verwondingen. In tegenstelling tot hemofilie, die voornamelijk mannelijke honden treft, kan vWD zowel mannelijke als vrouwelijke honden treffen. Er bestaan drie types van de ziekte:

• Type I: De meest voorkomende en mildste vorm met lichte tot matige symptomen.
• Type II: Een ernstige maar minder vaak voorkomende vorm, gekenmerkt door kwalitatieve defecten in het von Willebrand Factor.
• Type III: De meest ernstige en zeldzame vorm, met acute symptomen en hoge gezondheidsrisico's.

Honden met hypothyreoïdie hebben een hoger risico op het ontwikkelen van vWD, vaak lijdend aan beide aandoeningen tegelijkertijd.

Rassen met het hoogste risico op Von Willebrand-ziekte Type II

Deze erfelijke aandoening komt vooral voor bij specifieke rassen. De Duitse Draadhaar Pointer en Duitse Staande Korthaar zijn bijzonder vatbaar voor vWD Type II. Kruisingen met afstamming van deze rassen kunnen ook het gemuteerde gen dragen, maar zijn minder waarschijnlijk getroffen tenzij beide ouders de mutatie dragen.

Hoe wordt Von Willebrand-ziekte Type II overgeërfd?

De ziekte volgt een autosomaal recessief overervingspatroon, wat betekent dat:

• Honden kunnen worden ingedeeld als vrij, drager of aangetast.
• Dragers vertonen geen symptomen, maar kunnen de mutatie doorgeven aan hun nakomelingen.

Mogelijke fokresultaten zijn:

• Twee vrije honden krijgen uitsluitend vrij nakomelingen.
• Twee aangetaste honden krijgen uitsluitend aangetaste nakomelingen.
• Twee dragers krijgen gemiddeld 25% aangetaste, 50% dragers en 25% vrije pups.
• Een vrije hond en een drager krijgen 50% vrije en 50% drager pups.
• Een vrije hond en een aangetaste hond krijgen uitsluitend dragers.
• Een drager en een aangetaste hond krijgen gemiddeld 50% drager en 50% aangetaste pups.

Fokbeslissingen moeten zorgvuldig worden genomen met kennis van de status van de ouders om het fokken van aangetaste pups te voorkomen en tegelijkertijd dragers verantwoord te beheren voor genetische diversiteit.

Hoe test u uw hond op Von Willebrand-ziekte Type II?

Voor eigenaren of fokkers van Duitse Staande Korthaar of Draadhaar Pointers is het essentieel om de honden vóór de paring te testen. Testen gebeurt via de volgende methoden:

1. Genetische (DNA) test

• DNA-tests identificeren de specifieke mutatie die vWD Type II veroorzaakt.
• Monsters worden verzameld via een wangswab of bloedmonster en opgestuurd naar erkende veterinaire laboratoria.
• De resultaten classificeren de hond als vrij, drager of aangetast, wat fokkers helpt weloverwogen beslissingen te nemen.

2. Functionele bloedtesten

• Deze testen meten de hoeveelheid en functie van het von Willebrand Factor-eiwit in het bloed.
• Voorbeelden zijn assays voor Von Willebrand Factor Antigen (vWF:Ag) en collageenbindingsassays.
• Aanvullende bloedonderzoeken, zoals een volledig bloedbeeld en stollingspanel, sluiten andere bloedingsstoornissen uit.
• Functionele testen kunnen het bloedingrisico bepalen, maar zijn minder specifiek voor Type II zonder genetische bevestiging.

3. Klinische beoordeling

• Dierenartsen kunnen een buccale mucosale bloedingstijdtest uitvoeren om het bloedingstijdperk te beoordelen voorafgaand aan een operatie.
• Testen wordt vaak geïndiceerd bij klinische verschijnselen zoals overmatig bloeden na kleine verwondingen of spontane bloedingen.

Een combinatie van genetische en functionele tests geeft de meest betrouwbare beoordeling. Overleg met uw dierenarts voor de beste teststrategie voor uw hond.

Verantwoord fokken en het beheer van Von Willebrand-ziekte

Verantwoorde fokkers gebruiken de testresultaten van vWD Type II om het fokken van aangetaste pups te vermijden. Dragers kunnen met vrije honden worden gefokt, maar dit vereist nauwkeurige registratie van de afstamming en nakomelingen. Dit helpt de gezondheid van het ras te behouden en tegelijkertijd genetische diversiteit te bevorderen. Het belang van gecertificeerde tests via erkende laboratoria zorgt voor betrouwbare resultaten en draagt bij aan verbeterde rasgezondheidsnormen.

Conclusie

Von Willebrand-ziekte Type II is een erfelijke aandoening die de gezondheid van honden ernstig kan beïnvloeden door een verminderde bloedstolling. Herkennen van risicorassen zoals de Duitse Staande Korthaar en Draadhaar Pointer en het uitvoeren van DNA- en functionele bloedtesten vóór het fokken zijn cruciale stappen in verantwoord hondenbezit. Goede samenwerking met uw dierenarts en betrouwbare fokkers beschermt het welzijn van uw hond en bevordert de gezondheid van toekomstige generaties.

Voor meer informatie kunt u de gezondheidsinformatie van de Houden van Honden gezondheidsbronnen raadplegen of erkende veterinaire genetische laboratoria voor testdiensten benaderen.